به گزارش آزادنما؛طبیعی‌ست که مردم یک کشور از مطرح شدن نام هم‌وطنان‌شان در صحنه‌های بین‌المللی و پیروزی در میادین ورزشی، هنری، فرهنگی و علمی خوشحال باشند و حس خوب‌شان را بازتاب دهند. اتفاقا تقویت حس میهن‌پرستی به‌واسطه بزرگ‌داشت موفقیت‌ها امر پسندیده و لازمی هست.
‌
همان‌قدر که از رشد فناوری موشکی و اتمی و پزشکی خوشحال می‌شویم از برتری در رویدادهای هنری و بالاخص سینمایی نیز باید. مورد اول لازمِ قطعی و مقدماتی هست اما شاید مورد دوم اهمیت بیشتری هم پیدا کند.
‌
ارجاع می‌دهم به فتح مخملی اوکراین و شوروی سابق توسط آمریکا بدون شلیک حتی یک گلوله. پس ما نسبت به هنر و سینما نادان نیستیم! حتی شاید بیشتر از عده‌ای اهمیت‌ش را درک کرده‌ایم. مسئله اما فهم درست از هنر و شیوه و چارچوب محصول هنری مورد حمایت است.
‌
حالا خانم زهرا امیرابراهیمی برای بازی در فیلم عنکبوت مقدس جایزه گرفته و برخی آگاهانه و خیلی‌ها (تاکید می‌کنم خیلی‌ها) ناآگاهانه به‌به و چه‌چه می‌کنند. بیایید از پیش‌نیازهای یک اثر، جهت جایزه گرفتن در جشنواره کَن عبور می‌کنیم...
‌
اما بد نبود قبل از این‌که فیلم و آن جایزه را تقدیس می‌کردید حداقل پوستر و تیزر آن را هم می‌دیدید! باور دارم بیشتر افراد نسبت محتوای فیلم آگاهی نداشتند وگرنه چند ایرانی سراغ دارید که دلتنگی‌هایش را با امام رضا نجوا نکرده باشد؟
‌
چند نفر از ما حداقل یک‌بار با شنیدن صلوات خاصه و شاه‌کارِ دل‌نوازِ (آمدم ای شاه پناهم بده) به پهنای صورت اشک نریخته‌ایم؟ جای امام رئوف در قلب ماست. نه تکراری می‌شود و نه عادی.
‌
نباید طوطی‌وار هر چیزی را دیدیم و شنیدیم حتی از زبان افراد مشهور و مقبول و معروف، بی‌تفکر و بدون نگاه نقادانه حمایت کنیم. در اوضاع پیچیده و به‌هم‌ریخته فضای مجازی، تشخیص صحیح و خطا برای متخصصان هم سختشده چه برسد به امثال ما...
‌
مخلص کلام: انسان عقل و شعور دارد، دین و اعتقاد و اصالت خودمان را به طوطی‌های باکلاس اینستاگرامی که تاریخ مصرف اثرگذاری‌شان به جذابیت‌های ظاهری‌شان محدود است، نفروشیم...